Fabian jak kot + dopisek o bezpieczeństwie

 Fabian ma w sobie chyba coś z kota. Aż strach się bać. Nie wiem jakie jeszcze pomysły mogą mu przyjść do głowy... Dzisiaj wymyślił chodzenie po parapecie i siedzenie na nim:

 

 Po jednym z komentarzy postanowiłam dopisać komentarz do powyższych zdjęć :) Gdy je robiłam babcia asekurowała Fabianka przed ewentualnym upadkiem - nie widać jej bo jest poza kadrem. Nie było jednak możliwości aby Fabi spadł i zrobił sobie krzywdę. Wiem jednak, że gdyby nie było nas w pokoju to mogłoby być nieciekawie. Kombinujemy już z poprzestawianiem mebli tak aby Fabian nie miał dostępu do parapetu. Nie jest to jednak łatwe bo pokój nie jest zbyt duży a kanapa jednak jest spora. Kilka patentów już wprowadziliśmy aby utrudnić synkowi wspinaczki:

- na krześle przy biurku jest wielka poducha z oparcia kanapy uniemożliwiająca mu wejście na krzesło i dalej na biurko

- dziecięce krzesełka Mamut po każdym posiłku są wynoszone i zamykane w łazience

- na szafkach z niebezpiecznymi lub ważnymi przedmiotami są pozakładane blokady

- gniazdka elektryczne mają blokady

- piekarnik posiada blokadę uniemożliwiającą jego otwarcie

- na drabince przy łóżku piętrowym między dwa pierwsze szczebelki przywiązywany jest prostokąt wycięty ze sklejki, który uniemożliwia wspinaczkę po drabince

- stolik dzieciaków jest przywiązany do nogi od kanapy (zrobiłam to dzisiaj)

- lampa podłogowa przywiązana jest do rury od kaloryfera

Teraz czeka nas jeszcze takie przestawienie kanapy aby Fabian nie miał możliwości przejścia z niej na parapet czy chociażby podjęcia takowej próby. Zastanawiam się też nad wymianą w oknach klamek na takie zamykane na kluczyk.

 Nie jest tak, że bezpieczeństwem Fabiana przejmuję się mniej niż Emilki. Martwię się o niego nawet bardziej niż o Emilkę, ponieważ on ma dużo bardziej "szalone" pomysły. Prawdą jest jednak to, że mniej przerażają mnie pojawiające się u Fabianka siniaki, otarcia czy też nabite guzy. Nie panikuję za każdym razem gdy się uderzy chociaż raz byłam już z nim na pogotowiu (po feralnym uderzeniu głową o kaloryfer). Za każdym razem gdy Fabian czy Emilka sobie coś zrobią czuję się winna, że temu nie zapobiegłam. Zdaję sobie wprawdzie sprawę z tego, że nie jest się w stanie uchronić dziecka przed każdym upadkiem czy też niebezpieczeństwem. Poczucie winy jednak pojawia się zawsze... Co do zabezpieczeń to mieszkanie początkowo zabezpieczyliśmy tak jak wtedy gdy Mila była mała. Niestety w miarę pojawiania się nowych pomysłów Fabianka zabezpieczenia muszą być rozszerzane. Gdy tylko uda mi się udaremnić nowe pomysły synka on znowu coś wymyśla. Najgorsze jest to, że za każdym razem jestem przekonana, że już wszystkie niebezpieczne miejsca są zabezpieczone i Fabi nie będzie w stanie już wymyślić nic nowego. Nie doceniam jednak swojego synka. Jestem już zmęczona ciągłymi próbami nie spuszczania oczu z Fabiana bo niestety jest to zadanie niewykonalne... Czasem mam ochotę kupić dla niego klatkę albo zamknąć go w pokoju obitym gąbką aby nic sobie nie zrobił.  Powoli kończą mi się pomysły - mam nadzieję, że Fabianowi także ;)